(بسم الله الرحمن الرحیم)
گروهی از مردم هستند که بدی های مردم را می‏بینند و مهم می‏شمارند ولی خوبی ها را نمی‏بینند یا نمی‏خواهند ببینند، و اگر دیدند آنها را ناچیز و غیر قابل اعتنا می‏کنند و خوبی آنها ارزشی قائل نیستند. این گروه عینک بدبینی به چشم دارند و همواره در جستجوی بدیهای مردمند. اگر کسی دهها صفت خوب داشته باشد و یک صفت بد صفات خوبش را نادیده می‏گیرند و حتی یک بار هم از آنها نام نمی‏برند، ولی روی آن صفت بد انگشت می‏گذارند و مکرر به زبان می‏آوردند. اینان بیمارند و به مرض عیب جویی مبتلا هستند. اولیای گرامی اسلام به پیروان خود توصیه کردند آنان را دشمن خود بدانید و از معاشرت با این فرومایگان ناپاکدل بپرهیزید که از شرشان در امان نخواهید بود.
 

حضرت علی -علیه السلام- فرموده اند:

 
البته باید دشمن ترین آدم ها نزد تو و دور ترین اشخاص از تو کسانی باشند که در عیب جویی از مردم اصرار بیشتری دارند.
و نیز فرموده اند:
 

از آمیزش و مجالست با عیب جویان پرهیز کن که همنشین آنان از آسیبشان سالم نمی‏ماند.